Οι πρώτοι κάτοικοι των Πάδων ήρθαν από τον συνοικισμό «Κοτσιανάδες» της περιοχής Γυφτοκάμπου Ηπείρου (απέναντι από το Σκαμνέλι) και εγκαταστάθηκαν - κάτω χαμηλά - στην τοποθεσία Κιάτρα Ντριγάλου και στις Κρανιές, απ’ όπου και έφυγαν νωρίς λόγω του αφιλόξενου της περιοχής (υπήρχαν πολλά φίδια).
Από εκεί μια ομάδα προχώρησε προς το σημερινό κάτω μαχαλά όπου και χτίζουν την εκκλησία της Παναγίας ενώ οι υπόλοιποι μετακινούνται σχετικά ψηλότερα από το σημερινό χωριό και χτίζουν τα σπίτια τους εκεί. Πρέπει να σημειωθεί ότι μεταξύ των δύο οικισμών μεσολαβούσε δασική έκταση η οποία σταδιακά χρησιμοποιήθηκε για να χτιστούν Εκκλησίες, σχολείο και τα νεκροταφεία του χωριού.
Η πρώτη έγγραφη μαρτυρία που αναφέρεται στο χωριό Πάδες, απαντάται στον κώδικα της Ιεράς Μονής Αγ. Νικάνορος - Ζάμπορδας της Μακεδονίας. Στον κώδικα της μονής μνημονεύεται ως «Πάδη» 10 φορές, μετά το 1692. Από τις εικόνες του 15ου και 16ου αιώνα που βρέθηκαν στην κεντρική εκκλησία, η οποία χτίστηκε το 1784, όσο και σ’ αυτές που υπάρχουν στα παρεκκλήσια, συμπεραίνουμε ότι η ιστορία του χωριού χάνεται πιο βαθιά στο χρόνο.
Οι Πάδες λοιπόν ήταν κεφαλοχώρι και το κέντρο των δραστηριοτήτων των χωριών της λάκας του Αώου, αφού εκεί γινόταν κάθε εβδομάδα παζάρι και συγκεντρωνόταν οι κάτοικοι των γύρω χωριών. Οι κάτοικοί του ήταν υλοτόμοι και αγωγιάτες.
Κατά τα μέσα του 16ου αιώνα (γύρω στα 1650-1660) έπεσε φοβερή πανούκλα και το χωριό ερήμωσε. Οι κάτοικοι πήραν τα βουνά για να γλιτώσουν. Πολλοί Παδιώτες κατέφυγαν στην περιοχή της Κοζάνης και εκεί ίδρυσαν χωριό με το όνομα Πάδες το όποιο και πήρε αργότερα το όνομα Βογκόπετρα.
Στις 8 Απριλίου του 1912 συντελείται η επανίδρυση του ισναφίου των Παδιωτών, με τη δημιουργία του Συνδέσμου των Παδιωτών «Η Ομόνοια» με έδρα τη Δράμα. Ταυτόχρονα, ο Σύνδεσμος εξέδωσε και σχετικό έντυπο κανονισμό της λειτουργίας του.
Μάλιστα, είναι συγκινητικό το ενδιαφέρον του Συνδέσμου για την ηθική και οικονομική ανάπτυξη των Πάδων, καθώς και για τη μορφωτική και πνευματική βελτίωση και κατάρτιση των παιδιών του χωριού.
Επίσης, χαρακτηριστικά αναφέρεται και η οικονομική ενίσχυση των πτωχών συμπατριωτών τους που βρίσκονταν μακριά από την πατρίδα και η πληρωμή των οδοιπορικών εξόδων σε όσους επιθυμούσαν να επιστρέψουν στο χωριό.
Στην τελευταία σελίδα του κανονισμού αναφέρονται τα ονόματα του πρώτου διοικητικού συμβουλίου, το οποίο αποτελείται από τους «εκ της πόλεως Δράμας» Ιωάννη Αντωνίου (Πρόεδρο), Αθανάσιο Βαγενά (Αντιπρόεδρο), Νικόλαο Α. Δουμπέσα (Ταμία), Κωνσταντίνο Κ. Βουγιουκλή (Γενικό Γραμματέα), Ιωάννη Ζιώγα (Ειδικό Γραμματέα) και τους Συμβούλους Νικόλαο Μαργαρίτη, Στέργιο Στυλίδη, Νικόλαο Σίσκο, Ιωάννη Τσιουμάνη και Αθανάσιο Ι. Καπράνη. Σύμβουλοι υπήρχαν και από την Καβάλα οι Μαργαρίτης Σκίρτας, Κωνσταντίνος Αναγνώστου και Ιωάννης Σίμου, ενώ από την Προσοτσάνη αναφέρονται οι Ιωάννης Καραγιάννης και Γεώργιος Καραΐσκος. Το δεκαπενταμελές διοικητικό συμβούλιο είχε διετή θητεία και εκλεγόταν από τη γενική συνέλευση των μελών του, ενώ οι δέκα Σύμβουλοί του εκλέγονταν από τις πόλεις Δράμα, Καβάλα και Προσοτσάνη.
